Vinh Moc - Hue

Vandaag mogen we uitslapen! Heerlijk om 12 uur vertrekt de bus dus in alle rust wakker worden ontbijten nog even langs de zee om even te genieten. (Rijd er steeds een shovel voor je neus langs om een orkaan barrière te bouwen op het strand!) koffer inpakken en gaan! Heerlijk! We zitten allemaal voor 12 uur in de bus en rijden optijd. Vandaag een echte oorlog route we gaan onderweg naar de tunnels van Vinh Moc deze werden gebruikt om in te wonen tijdens de bombardementen van de amerikanen. Dit zijn niet de Chi chi tunnels de zogeheten schutterstunnels.

We krijgen tijdens de rit een goede uitleg over het gebied waar we zijn en de geschiedenis ervan. Ook van de gruwel daden die hier begaan zijn. ( door alle betrokken partijen). We komen aan bij de tunnels van Vinh Moc. De tunnels liggen op hun ondiepst op 11 meter en op hun diepst op wel 20 meter. Deze tunnels zijn in een periode van 20 maanden met de hand gegraven in erg harde klei grond. Dus als er een bom opviel maakte die een gat van een 4 meter diep maar lang niet diep genoeg om de mensen in de tunnel iets aan te doen. Bovendien was de grond zo hard dat er ook geen schade kwam aan de tunnels. De lengte van dit complex bedraagt ongeveer 3 km. We gaan ook in de tunnel waar mensen maanden lang geleefd hebben en zelfs 17 kinderen op de wereld hebben gezet! Dat wil zeggen Jess gaat de tunnel in en ik blijf boven. (Nooit en te nimmer dat ik vrijwillig een tunnel in loop waar ik niet rechtop in kan staan en die maar iets breder is dan mij en die dan ook nog eens 11 tot 20 meter diep kan zijn!!!)

4 medereizigers blijven boven en de rest daalt af in de tunnels. Een tocht van 500 meter. De achter blijvers krijgen al te horen dat het erg warm en benauwd is in de tunnels. Na een half uur komen onze medereizigers weer uit de tunnel bezweet, dorstig en moe.

We gaan verder maar stoppen bijna direct weer bij een peperplantage. Het is de bedoeling dat we peper gaan zien in de vorm zoals het van de boom komt maar dat gaat niet lukken want de korrels zijn net allemaal geplukt. Jammer.

We vervolgen onze reis en komen aan bij de vroegere scheiding tussen noord en zuid Vietnam (een rivier). In 1966 werd ineens de grens dicht gegooid en mochten mensen niet meer van Noord naar Zuid. Dit gebeurde allemaal zo snel dat mensen die in de ochtend waren gaan werken in het Noord gedeelte of zuid niet meer terug konden naar hun families aan de andere kant! Aan beide kanten van de rivier werden grote luidsprekers geplaatst en werd er van beide kanten propaganda naar de andere kant geschreeuwd. We lopen over de brug die er tijdens de scheiding was. Deze heeft dan ook twee kleuren. De noord kant is blauw en de zuid kant is geel. Aan de andere kant staat een monument. (P.s. Vietnam is een communistisch land wat erg goed te zien. Zoals aan de standbeelden die echt een communistische stijl hebben. Ook is er veel reclame aan de kant van de weg die erg communistisch is. En overal hangen foto's van Ho Chi Min op elke school en openbaar gebouw of gewoon langs de weg.)

We gaan verder naar wen begraafplaats. Dit is een begraafplaats voor de communisten. Dus noord vietnamezen. De graven zijn netjes onderhouden en natuurlijk staat ook hier een groot monument. Van de zuid vietnamezen kom je geen begraafplaatsen tegen de werden gewoon in massa graven geschoven. Tot op de dag van vandaag worden er nog steeds massa graven gevonden. Ook worden er nog veel soldaten vermist en tijdens elke nieuwsuitzending word er vermeld dit vermeld en naar info gevraagd.

We gaan weer rijden nu naar ons hotel voor twee dagen. Tegen 7 uur komen we aan. We gaan avond eten. Tegen half negen zijn we in ons mooie hotel in Hue!